کسانی که، صرف‌نظر از واقعیت بیرونی، از نشان دادن طرز فکر مثبت بازمی‌مانند به نحوی بیمارند. طرز فکر این آدم‌ها درست مثل چینی‌های نافرمان در دوران «انقلاب فرهنگی» باید اصلاح شود. به محض اینکه ذهنیتی مثبت اتخاذ کنیم اتفاقات مثبت همواره رخ خواهد داد. این باور، همچون همۀ توهّماتی که در فرهنگ ما عرضه می‌شود، مردم را ترغیب می‌کند که وقتی واقعیتْ هولناک یا ناامیدکننده است از آن فرار کنند. این متخصصان دانشگاهی «قانون جذب» را تدوین کرده‌اند که ادعا می‌کند با تمرکز کردن بر آنچه می‌خواهیم، قادر خواهیم بود همۀ چیزهای خوب، پول یا رابطه یا شغل، را جذب کنیم. حقۀ مجسم کردن آنچه می‌خواهیم و باور به اینکه قادریم آن را به دست بیاوریم از دعا کردن به درگاه یک خدا یا مسیح که به ما گفته شده قصد دارند ما را موفق و ثروتمند کنند دست‌کمی ندارد. این ایدئولوژی برای کسانی که با دیوارهای سخت واقعیت برخورد می‌کنند اثر زیان‌باری به دنبال دارد؛ این قربانیان وادار می‌شوند به خاطر رنج و بدبختی‌شان خودشان را مقصّر بدانند. همسران یا کودکانِ مورد سوءرفتار قرارگرفته و لطمه‌دیده، بیکارها، افسرده‌ها، بیماران روانی، بی‌سوادها، آدم‌های تنها، کسانی که دچار غم عزیزان ازدست‌رفته‌شان هستند، کسانی که زیر بار فقر خرد شده‌اند، بیماران رو به مرگ، کسانی که با انواع اعتیادها دست و پنجه نرم می‌کنند، کسانی که از شوک روحی رنج می‌برند، کسانی که در مشاغل پست و کم‌درآمد گیر افتاده‌اند، کسانی که با ورشکستگی و ضبط و توقیف اموالشان مواجه هستند چون از عهدۀ پرداخت صورتحساب‌های درمانی‌شان برنمی‌آیند فقط باید بر یأس و بدبینی خود غلبه کنند. این فرار به خودفریبی در حل مشکلات واقعی همان‌قدر مفید است که کیمیاگری ممکن است مفید باشد، اما در بازداشتن مردم از به پرسش کشیدن ساختارهای اطرافشان که مسئول سیه‌روزی آنها هستند بسیار مؤثر است. روان‌شناسی مثبت‌گرا به خیال و توهّم جلوه‌ای علمی می‌بخشد.