سینمای ملی ما بیشترین آسیب را از نداشتن چارچوب نظری متحمل شده است. سینمایی که متکی به چارچوب نظری متقنی نیست، نمی‌تواند حیاتی پایدار، رو به جلو و بانشاط داشته باشد. متأسفانه بسیاری از سینماگران، مستقیما سراغ عمل و تولید و اجرا می‌روند و عرصه نظر را نادیده می‌گیرند و خود را از نظریه بی‌نیاز می‌دانند. در چنین شرایطی، عمدهٔ نقدهای سینمایی، نقدهای «زیبایی‌شناسانه» و نهایتاً تکنیکی است و در این حال، صاحب‌نظرانِ دغدغه‌های غیر زیبایی‌شناسانه مانند اقتصاددانان، جامعه‌شناسان، اهل فلسفه، روحانیون، مدیران و … در حاشیه قرار می‌گیرند. یکی از دلایل اصلی بسط‌نیافتن «نظریه سینمای ملی»، نداشتن رویکردهای مردم‌شناسانه به سینمای ایران است. دکتر ابراهیم فیاض از صاحب‌نظران برجسته‌ای است که تلاش‌های بسیاری برای مردم‌شناسی سینمای ایران انجام داده و کتاب پیش رو حاصل بخشی از تأملات مردم‌شناختی او در بازشناسی مفهوم «سینمای ملی» است که به کوشش و یاری دکتر عبدالله بیچرانلو صورتبندی و تقریر شده است.