یکی از پرسش‌های مهم این تحقیق این است که چرا پس از شکل‌گیری بیش از چهار دهه از پدیدهٔ پایداری در ایران، شکفتن آن در صحنهٔ دفاع مقدس و شکوفایی پهنه‌های گوناگون دانش در کشور از جمله پدیدهٔ نوپیدای دانش‌بنیادها، هنوز پدیدار اجتماعیِ پایداری برای پژوهشی جدی به دپارتمان‌های علمی دانشگهی و مراکز پژوهشی علوم انسانی راه نیافته است؟ مردم، نهادهای انقلابی و متولیان امور در این چهل اندی‌سال از طریق زبان تبلیغی کوشیده‌اند درباره معارف و مظاهر و دستاوردهای پایداری سخن‌ها سر دهند اما این زبان برای روشنگری و مفاهمه در عرصهٔ اجتماعی و به‌ویژه در جامعه علمی کشور کافی نیست. فرض این کتاب این است که پدیدارشناسی پایداری در ایران مورد غفلت است و این کتاب سعی می‌کند با ادبیات پژوهشی آمیخته از علم و فلسفه و شعر، تا دریچه‌ای مبیّن به این موضوع باز کرده و به شناخت جنبش/گفتمان پایداری کمک کند.