این کتاب شهرت را انتساب موقعیت فریبندگی یا بدنامی به فرد در فضای همگانی می‌دانیم. چند نکتۀ قابل ذکر نیز باید به این تعریف اضافه شود. اول اینکه، معمولاً بدنامی و فریبندگی به صورت قطبی شده در نظر گرفته می شود. ژیزِلی بینچِن، مانکن برزیلی، فریبنده است. تیموتی مَک وِی، عامل بمب گذاری در اوکلاهاما، بدنام است. فریبندگی با شناسایی همگانی مطلوب همراه است. بدنامی شناسایی همگانی نامطلوب است. بدنامی از زیرشاخه های فرهنگ شهرت و می توان گفت به نحوی فزاینده مهم ترینِ آنهاست. صرف نظر از ملاحظات اخلاقی، آنچه بینچِن و مَک وِی را به هم پیوند می دهد تأثیر فرهنگی است. می توان این گزاره را به معادله ای نسبتاً خام تقلیل داد: شهرت = تأثیر بر آگاهی همگانی. قطعاً در ادامه باید این معادله را تعدیل نماییم، اما به عنوان نقطۀ شروعﹾ برای تمرکز بحث بر آنچه امروزه به درستی اعتیاد همگانی به شهرت تعریف می شود کمک کننده خواهد بود. چرا بسیاری از ما ارزش خویش را در مقایسه با چهره هایی می سنجیم که هرگز ملاقاتشان نکرده ایم؟ چرا میل به شهرت در میان مردم عادی چنین رایج است؟ پاسخ این پرسش ها به نحوۀ ساخت بندی زندگی همگانی مربوط است. زبان ویژه را رسانه ها تعیین می کنند، اگرچه محتوا همچنان منوط به مبادلۀ سیاسی و ایدئولوژیک است. زمان بندی احساسات، نمود خود در روابط بین‌فردی، و ترفندهای مدیریت تأثیرگذاری همگانی، که برای انسانی و نمایشی کردن آنها از چهره های رسانه ای استفاده می شود، به روابط اجتماعی عادی سرایت می ‌کند.