«واقعیت متورم» نظم پنجمی است در بازنمایی واقعیت که اکنون دیگر معنایش «وانمایی» است. مراد از واقعیت متورم این است یک امری در شبکه چنان چاق می‌شود و چاق می‌شود و چاق می‌شود که باعث می‌شود شما هیچ چیز دیگری را نبینید، و مخاطب نابینا می‌شود نسبت به هر امر دیگری. آن امر خود واقعیت نیست؛ وانمایی واقعیت است. کتاب «واقعیت متورم» می‌خواهد نشان دهد که چطور در یک سیر تاریخی ما به این مرحلۀ استیلای شبکه برای انسداد ارتباط سوبژه با جهان واقع رسیدیم. از این رهگذر، به سوبژکتیویسم از منظر هایدگری در عصر شبکه هم می‌پردازیم و به خود مفهوم وانمایی در شکل جدیدش که اتصال پیدا می‌کند به سوبژکتیویسم از منظر هایدگری می‌رسیم. کتاب با بررسی مفهوم تکنولوژی از منظر هایدگر آغاز می‌شود، سپس سوبژه را در جهان تکنولوژی بررسی می‌کند و ادعا می‌کند که دوران جدید دوران پساتکنولوژی است و تکنولوژی دیگر خودش حائز اهمیت نیست به مثابه ابزار، به مرور جامعه پساصنعتی می‌رسد و ابژه‌های تکنولوژی را بررسی می‌کند. سپس نسبت به انقلاب معرفتی می‌پردازد که چگونه معرفت‌شناسی و وجودشناسی امروز در شبکه‌های اجتماعی رخ می‌دهد و شناخت همۀ آدم‌ها از خودشان به عنوان یک نام کاربری، و از جهان مربوط به گوشی هوشمند به عنوان یک ابزار است. این مسیر تا مفهوم وانمایی و متافیزیک تصویر، اینکه تصویر چگونه واقعیت را کتمان می‌کند، چگونه تصویر واقعیت به جای واقعیت نشسته و کتمان واقعیت را کتمان می‌کند پیش می‌رود و دست‌آخر می‌رسد به مرگ سوبژه در سوبژکتیویسم جدید، که سوبژۀ عصر جدید بی‌معناست و مرده است و دیگر به عنوان فاعل شناسا معنا ندارد و شبکه امروز خودش به یک سوبژه بزرگ تبدیل شده است.