بدون شک، اربعین حسینی پدیده‌ای کاملا استثنایی در دنیای مدرن است که قابل مطالعه از منظر چهارچوب‌های نظری علمی موجود نیست؛ زیرا هیچ‌کدام از این چهارچوب‌های نظری علمی و مدرن، تاب تحمل این پدیده با این همه ابعاد متفاوت و مختلف را ندارد. اما اگر چنین پدیدهٔ عظیمی در کشوری دیگر برگزار می‌شد، به‌راحتی از آن گذر نمی‌کردند و نشست‌های علمی و تحلیلی بسیاری برایش تولید و سعی می‌شد از ظرایف و لطایف آن در بستر اصلاح نظامات علمی و سیاست‌گذاری‌های اجتماعی، برنامه‌ریزی‌ها و … استفاده شود. ساده‌سازی اربعین و تقلیل ایفای نقش به خدمات‌رسانی و مدیریت غذا و آب و مکان و از آن طرف برگزاری همایش‌های به ظاهر علمیِ بی‌حاصل، دو روی یک سکه‌اند و ظرفیت‌های جامعه‌سازی و تمدن‌سازی موجود در اربعین را می‌سوزانند. متن این کتاب، حاصل نشستی تخصصی است که در آن کارشناسان به بررسی پدیدهٔ عرفی‌شدن و نسبت اربعین با این مفهوم می‌پردازند.